یادش بخـیر شهـر و دیـاری که داشتم            بـاغ فـدک نه، بـاغ بـهـاری که داشـتم

بـا فـاطـمـه اسـیـر غـریـبی نـمـی‌شـدم            یـادش بخـیر دلـبـر و یـاری که داشتم

زهـرا یـگـانـه بـود و برایم قـرار بود            یادش بخـیـر تاب و قـراری که داشتم

آئــیــنـۀ جـــمـال خــداونــدگــار بــود            یـادش بـخـیـر آیــنـه داری کـه داشـتم

با این همه، میان همان کوچه‌های تنگ            بشکست آن غرور و عیاری که داشتم

دسـتـی پـلــیـد آمـد و بـا تــازیــانـه‌اش            از من گـرفت دار و نـداری که داشتم

بسکه رمـق ز فـاطـمه‌ام تـازیـانه برد            افـتاد روی خـاک، نـگـاری که داشـتم

پر زد پرستوی من و از آشیـانه رفت            من ماندم و همان دل زاری که داشتم

اشک من و حسین و حسن بود نیمه شب            شمع و چـراغ خاک مزاری که داشتم

ای چاه کوفه، فـاطمه را بی‌هـوا زدند            پیـش حسن میان هـمان کـوچه‌ها زدند